Twee albums in één, zo omschrijft violiste Lindsey Stirling haar nieuwste plaat met de toepasselijke titel ‘Duality’. Het idee achter deze naam is dat de twaalf nummers op ‘Duality’ voortkomen uit, aldus de Amerikaanse, twee zeer verschillende kanten van zichzelf. Het eindresultaat is Stirlings meest veelzijdige album in jaren, met enerzijds gevarieerde muzikale invloeden uit allerlei uithoeken van de wereld en anderzijds Stirlings bekende combinatie van vioolspel met elektronische muziek.
Het is inmiddels alweer 5 jaar geleden dat Stirling een album uitbracht dat volledig uit originele muziek bestaat (‘Artemis’). Natuurlijk hebben we in 2022 ook nog kunnen genieten van ’Snow Waltz’, maar aangezien dit een album voor de feestdagen is, zijn hierop vooral covers van kerstliedjes te vinden. Dat we met ‘Duality’ weer van begin tot einde van gloednieuwe, zelfgeschreven nummers kunnen genieten, is dan ook een verademing. Volgens de beschrijving die Maxazine bij het recensie-exemplaar van ‘Duality’ ontving, is de eerste helft van het album geïnspireerd door muziek uit verschillende werelddelen. Dit is meteen terug te horen in openingstrack ‘Evil Twin’, een stevig en (voor Stirlings doen) duister nummer met een dubstepsausje en Egyptische invloeden (de videoclip is dan ook opgenomen bij de Piramiden van Gizeh).
Vervolgens brengt het opzwepende ‘Eye Of The Untold Her’ Stirlings viooltalent in volle glorie ten gehore, met veel tempowisselingen en een combinatie van speeltechnieken. Dit is het eerste nummer van ‘Duality’ dat Stirling met haar fans deelde en is geïnspireerd door de diverse professionele en persoonlijke uitdagingen die ze in haar carrière heeft overwonnen. De boodschap is om vooral niet op te geven en het nummer eindigt dan ook met een optimistische melodie. Dat optimisme wordt voortgezet in het meeslepende ‘Surrender’ (wellicht paradoxaal, gezien de titel), gevolgd door het kalmere ‘Serenity Found’. Met name de laatstgenoemde track is prachtig: door de rustige, Aziatisch aandoende achtergrondmelodieën en het kalmere tempo staat Stirlings viool hier echt centraal. ‘Untamed’, met duidelijke Keltische invloeden, is juist weer krachtig en energiek.
In het nummer ‘Purpose’ zingt Stirling op de achtergrond en drukt ze haar luisteraars daarmee ook iets op het hart: “give yourself a reason”. Ondanks de positieve boodschap is dit nummer qua productie wat minder geslaagd: de zang en de bastonen lijken af en toe niet helemaal in balans, waardoor het vioolspel soms overschaduwd dreigt te worden en de tekst niet altijd verstaanbaar is.
‘The Scarlet Queen’ is dan weer een prettige afwisseling en doet enigszins denken aan ‘Masquerade’ op Stirlings eerdere album ‘Artemis’, maar dan met een lichte dubstepbeat. Het daaropvolgende nummer, ‘Inner Gold’, heeft ook een heerlijke beat, eentje die perfect aansluit bij de zang van Royal & the Serpent. Ook op ‘Survive’ is zang te horen, dit keer verzorgd door Sarah Blackwood van Walk off the Earth. Het nummer is een overduidelijke verwijzing naar disco*kraker ‘I Will Survive’ van Gloria Gaynor. Dankzij het pakkende ritme en de Spaans klinkende melodie is ‘Survive’ echter ook op zichzelf een ijzersterk nummer, dat niet zou misstaan op het Eurovisie Songfestival (en dan ook kans op de winst zou maken!).
Net als op ‘Purpose’ geeft Stirling op de track ‘Kintsugi’ ook gezongen advies (‘give it time’, ditmaal). Ten opzichte van ‘Purpose’ is de productie van ‘Kintsugi’ echter fijnzinniger, Stirlings hoopvolle achtergrondzang komt hier dan ook beter uit de verf en vult de noten van haar viool goed aan. Het zwaardere ‘Firefly Alley’ is juist weer wat minder gebalanceerd wat betreft productie, waardoor Stirlings instrument op enkele korte momenten overheerst wordt door de harde elektronische tonen. Gelukkig weet Stirling het album een mooie afsluiter te geven met het vrolijke ‘Les Fées’, gekenmerkt door een opgewekte, misschien zelfs excentrieke melodie en achtergrondzang in het Frans. Daarmee weet de violiste de diverse elementen van ‘Duality’ treffend samen te vatten in het laatste nummer.
Met al die verschillende invloeden is het Stirlings grote verdienste dat ze van ‘Duality’ alsnog één geheel heeft weten te maken. In haar muziek zijn persoonlijke obstakels overwinnen en in jezelf blijven geloven vaste thema’s. Ondanks Stirlings visie dat dit album eigenlijk uit twee aparte helften bestaat, in elk geval wanneer het aankomt op sound, zijn deze thema’s ook hier weer aanwezig en lopen ze als een rode draad door alle nummers heen. Sommige nummers zijn onheilspellend, andere juist hoopvol, maar op het hele album lijkt Stirling haar luisteraars aan te moedigen om sterk te blijven in moeilijke tijden en geeft ze hen soms zelfs letterlijk advies. Het belangrijkste kritiekpunt is dat de producers soms iets zijn doorgeslagen, waardoor het vioolspel van Stirling af en toe onnodig sterke concurrentie krijgt van de achtergrondmelodieën. Gelukkig zijn deze momenten op één hand te tellen en doet dat niets af aan het feit dat ‘Duality’, ondanks de zelfverklaarde gespleten persoonlijkheid, verder staat als een huis. Wat heet: dit is Stirlings beste album sinds ‘Shatter Me’ uit 2014. Daarmee kan ‘Duality’ ook nog eens gezien worden als een fantastisch 10-jarig jubileumgeschenk. (9/10) (Lindseystomp Music)
